Ik werd met onderstaand verhaal getriggerd. Lees je mee?

Ik sprak vandaag huilend mijn collega. Haar goede vriendin (34 jr) ging vorig jaar net voor de lockdown naar Marokko voor een rondreis. Toen kwam de lockdown. De laatste vluchten gingen de lucht in om gestrande Nederlanders op te ophalen.

Ze bleef in Marokko tijdens de lockdown

Last minute besloot ze niet met de laatste vlucht terug te keren naar Nederland maar een tijdje in Marokko te verblijven. Gewoon even ergens anders wonen voor een nieuwe ervaring en heel gedurfd, alleen. Tenslotte was ze heel bereisd en had ze ook al eens een jaar in Spanje gewoond. Ze woonde daar sinds vorig jaar maart. De vriendinnen belde elkaar nog amper. Wel gingen er nog wat appjes over en weer. De gezellige gesprekken zouden straks van de zomer wel weer komen, zodra ze terug zou keren naar Nederland.

Verschrikkelijk nieuws kwam er binnen

Gister kreeg ze nieuws uit Marokko. Niet van haar vriendin zelf. De autoriteiten hebben haar gecontact dat haar vriendin een ongeluk had en haar ouders geïnformeerd moesten worden.

Ze werd afgelopen weekend brut overeden, haar voet gescheiden van haar onderbeen. Bewusteloos en helemaal alleen naar het ziekenhuis gebracht, ergens in dat voor haar vreemde land. Ze had daar geen vrienden of familie. Ze heeft het ziekenhuis afgelopen weekend niet overleefd. Ze had daar niemand die haar kon bijstaan..Niemand die haar hand vast kon pakken..

Mijn collega is er kapot van, het was die fijne vriendin ‘die ze na corona’ vast weer vaker zou zien als ze terug was in Nederland, zodra ze weer mocht reizen…die vriendin waar ze ‘normaal’ veel goede gesprekken mee had, op kon bouwen, mee kon lachen.
Ze was zichzelf er nog meer van bewust dat niets vanzelfsprekend is…ook niet deze vriendschap..had ze maar..dat is wat er door haar hoofd ging vertelde ze mij. Het is verschrikkelijk.

Had ik maar…

De boodschap in dit verhaal sprak mij erg aan. Ik wil zo min mogelijk “had ik maar” gevoel hebben en gewoon “dus doen” als ik iets in mijn hoofd heb om een vriendin te contacten en vooral niet uitstellen.

We vergeten gewoon dat je wel eens wat van je kan laten horen en dat we die telefoon gewoon eens vaker moeten pakken. Elkaar weer eens ouderwets opbellen óf facetimen ????
Je vriendin zou hier blij mee zijn en niet alleen je oma of je moeder. Er worden tenslotte steeds meer mensen depressief.

Ik wil jou daarom ook bedanken dat je afgelopen jaar wat van je hebt laten horen, of dat ik je gezien heb zodat ik weet hoe het met je gaat. Ik ben blij dat ik jou ook heb kunnen vertellen hoe ik mij nu voel en wat ik mee heb gemaakt. We zien/bellen/spreken elkaar en laten we een luisterend oor kunnen zijn voor de ander.